Vakit namazlarını sürekli cemaatle, camide eda eden, ALLAH’a yürekten bağlı, çok duru gönüllü bir adam varmış Ama evi, nehrin öbür tarafında olduğu için her vakit namazında, salla nehri geçmek epey vaktini alıyormuş Bir gün, gittiği camiide bir vaaz dinlemiş Hoca diyormuş ki;
“ALLAH’a öyle inanıp öyle dayanacaksın, öyle güveneceksin ki her işin kolaylıkla hallolsun Bismillah de gir suya! Yürü git’” diye de bir örnek vermiş
Adamcağız bunu duyunca bir sevinmiş bir sevinmiş ki
-Oh! Demiş, kurtuldum artık saldan, vakit kayıplarından Bismillah der geçerim karşıya Sevincinden içi içine sığmıyormuş Aynı zamanda da içinden Hocaya kızmaktaymış, neden şimdiye kadar söylemedi bunu diye
Dediği gibi de yapmış Çıkmış camiiden, gelmiş nehrin kıyısına; Bismillah demiş…. YÜRÜMÜŞ GEÇMİŞ –ALLAHu ekber!!-
Artık karısı da kendisi de çok mutluymuş bu yüzden
Bir gün Hanımı demiş ki;
“Yarın o Hocayı al gel, yemeğe! Bak o kadar iyiliği dokundu bize” Olur, demiş adamErtesi gün camiiden çıkınca, Hocayla anlaşmışlar; eve gidecekler
Hoca; “Bir sal bulalım!” deyince adam şaşırmış ve;
“Ne salı Hocam?Sen demedin mi Bismillah de yürü git! Ben o günden beri öyle yapıyorum Hadi geçelim”
Hoca hayretlerde Dehşetlerde
Neden sonra titrek yüreğiyle, melûl mahzun bakmış adama ve;
-Ah! demiş
Keşke benim imanım da,
SENİNKİ GİBİ ACABA SIZ OLSAYDI, YÜRÜR GİDERDİM...