Namı diğer çoban Sülü..
Her zaman ki gibi meydanda kürsüye çıkmış hararetle halka hitap ediyordu; "Şunu yaptım, bunu yaptım, baraj yaptım, köprü yaptım, yol yaptım, fabrika yaptım.."
Kalabalığın içinde bir adam avazı çıktığı kadar bağırmaya başladı; "Bubanın parasıynan mı yaptın.?"
Ortalık biranda buz kesti!.
Derhal polis, jandarma, korumalar, zabıta bağıran adama doğru harekete geçti..
Başbakan Demirel, telaş içinde görevlilere "Durun!" "Durun!” yahu adam doğru bir şey sordu diye feveran etti..
Sonra da protestocu adama bakarak konuşmaya başladı; "Ülen! Senin bubanla, benim bubamın parasını üst üste koysak yine yetmez. Bu Meydandaki herkes, bubasının parasını getirse, çuvalla koysak o bile az gelir. Milletin parasıyla yaptım. Sizin verginizle. Ama benden öncekiler yapmadılar, ben yapıverdim gari anladın mı?"
Kısa bir sessizliğin ardından protestocu adam, Demirel'i alkışlamaya başladı ve "Valla doğru söylüyon başbakanım Allah senden razı olsun” dedi..
Siyaset işte budur.!
Protestocuyu hoş görmek, hak vermek, azarlamamak, ikna etmek ve kendini alkışlatmaktır..
Hatalarıyla sevaplarıyla mukallit ve vatansever adamdı rahmetli Demirel..
Bu nedenle bu millet kendisine “Baba” lakabını uygun görmüştür..
Bir gün babası Yahya Çavuş ve annesi Ümmühan hanımın yaşadığı İslamköy’deki baba evinde misafirlerini ağırlarken, başlarını eğerek girdikleri basık kerpiç odaya bakarak şöyle demişti: "İşte ben bu odada kardeşlerimle yaşadım. Elektrik yoktu; gaz lambasıyla okuyup yazardık. Köy okulunu bitirdim. Ortaokul yoktu. Ortaokula gitmek için her sabah kilometrelerce yürür kasabaya giderdik. Sonra Afyon Lisesi. Eğer bana Cumhuriyet nedir, diye sorarsınız. Size cevabım şudur: Cumhuriyet benim işte!
İslamköy'den çıkmış bir köylü çocuğunu Cumhurbaşkanı yapan, Cumhuriyet'tir. Cumhuriyet budur. Bunu Büyük Atatürk'e borçluyuz..”
Hiçbir zaman için Atatürk’e söz ettirmedi, hiçbir vatandaşa ananı da al git demedi..
Aramızdan ayrılışının 8. yıl seneyi devriyesinde rahmet ve özlemle anıyorum, ruhu şad olsun..